Nog voor de officiële release kreeg ik midden februari 2008 tijdens een interview met Danny Bryant zijn nieuwste CD mee naar het huis. Een paar uurtjes na zijn geslaagd live optreden in de Borderline beluisterde ik die dan ook in de wagen en herkende een drietal nummers, maar bleek toch een beetje teleurgesteld over het geheel. Pas toen ik later thuis alle nummers eens rustig beluisterde door een goede klankinstallatie begon ik Danny Bryant’s zesde cd te appreciëren. In tegenstelling tot zijn uiterst succesvolle en favoriete live cd werd deze in een Engelse studio opgenomen en bevat het alleen eigen geschreven werk. De 10 nummers duren in totaal meer dan 50 minuten en dat geeft ook direct aan dat er een paar stevige lange knapen tussenzitten. Binnen de mooi afgewerkte hoes zit een boekje met de teksten van alle songs.

De eerste noten in “Tell me” maken het duidelijk dat het hier om de typische Danny Bryant klank gaat. Dit nummer gebruikt ie trouwens ook als openingsnummer op optredens maar op de studioversie gebruikt ie veel meer de wah wah pedaal. De vettige gitaarintro zet in ieder geval je oren scherp voor wat gaat komen. Vader Kenny Bryant hanteert afwisselende bassritmes en ondersteunt discreet maar adequaat vanop de achtergrond. In dit nummer maar weinig zang en een eenvoudige tekst, maar zeker een van de betere nummers die hij geschreven heeft. Het contrast kon niet groter zijn met “between the lines”, alweer met (te?) veel wah wah en een voor het grootste deel uiterst eentonnige begeleiding op een anders goede zangpartij. “love remains” is een zeer traag melodisch nummer. De mooie lyrics worden continu afgewisseld door zeer meeslepende en ditmaal zuivere gitaarpassages. Net zoals tijdens optredens wisselt hij ook op de cd voortdurend tussen trager en sneller werk. “Twenty one” is voor Danny’s maatstaven dan ook een snel nummertje waarin hij de korte tekstpassages afwisselt met lange instrumentale periodes, al dan niet met wah wah gebruik. “Any wonder” dat met meer dan 6 minuten het langste liedje van de cd is heeft in het begin een mooie expressief gebrachte tekst over het traag uiteengroeien van 2 mensen, en gaat nadien over in een mooie maar op den duur beetje saaie gitaarballade.

Vanaf “low down blues” krijgen we een andere Danny te horen in een plaatje waarbij ik echt niet kon blijven stilzitten. Eigenlijk is het een beetje een contradictie, het gaat over iemand die van de dokter te horen krijgt dat hij geboren werd en zal sterven met de low down blues, en toch is dit het vrolijkst klinkend nummer van de cd, naar mijn mening zeer geslaagd. Terug de trage toer op met “walk away” waarbij de lyrics over het bijeenkomen en uiteengaan van mensen nu eens de bovenhand krijgen op de instrumenten. Het sensuele gitaarwerk op het einde bewijst alweer zijn meesterschap in het genre. Tijdens het prachtige “old blues song” is het nog trager, en komst zijn geschikte expressionistische zangstem met goed bereik mooi tot zijn recht. Je voelt dat het uitdrukken van liefdesleed voor hem even vlot en natuurlijk gaat door middel van stem als door de snaren. Je hoort hier duidelijk de tienjarige ervaring van een natuurtalent die op 15 jarige leeftijd ermee begon. De soms verbazende keuze van ritmepassages om deze zachte ballade te ondersteunen klinken soms een beetje incongruent met de tittel. De eerste noten van “last goodbye” deden me onmiddellijk terugdenken aan Clapton in zijn tijd met Derek and the domino’s, maar dan met The Boss erbovenop. Beetje een ongewone combinatie, zeker voor Danny. Drummer Trevor Barr mag er eens goed op loskloppen want ook hij bleef tot nu braafjes op de achtergrond. Het laatste nummer van de cd is een hele afwisseling en ook een openbaring. Met “Black and white” gaat Danny Bryant helemaal solo, en alleen begeleid door zijn akoestische gitaar, de rootstoer op. Het is een zeer mooi lied geworden over de onverschilligheid van een partner tegenover zijn liefde. Een beetje raar dat dit als tittelsong werd gekozen, hopelijk geen voorbode dat de man helemaal terug naar de roots wil.

Deze cd moet je toch een paar keer gehoord hebben wil je hem ten volle appreciëren. Hij bevat zo’n panaché van muziekgenres dat er voor iedereen wat bij is. De virtuositeit van Danny Bryant wordt er een paar keer goed in de verf gezet maar persoonlijk hoor ik hem liever live spelen, genietend van de reacties van het publiek en de mensen diep in hun ogen kijkend terwijl hij zijn gevoelens improviserend op jou loslaat. Die menselijke interactie mist hij duidelijk in de studio. Het is allemaal mooi afgewerkt en ingeblikt, maar mankeert de gedrevenheid die ik van hem gewoon ben.

Laurence